اقتباسی پر انرژی از داستان کوتاهی درباره موراکامی

[ad_1]

ماشین من را بران رانندگی زیادی را شامل می شود، اما در یکی از بهترین صحنه های او شخصیت اصلی او ساده است توصیفی رانندگی. یوسوکه کافوکو (با بازی هیدتوشی نیشیجیما) بازیگر و کارگردانی است که به دلیل ابتلا به گلوکوم، راننده ای به نام میساکی واتاری (توکو میورا) از جشنواره تئاتری که در آن کار می کند به او اختصاص داده شده است. از او پرسیده شد که او چگونه رانندگی می کند، او پاسخ داد: “به نظر من عالی است. وقتی شتاب می گیرد یا کاهش می یابد، بسیار صاف است و اصلاً احساس سنگینی نمی کند. گاهی فراموش می‌کنم که حتی ماشین می‌رانم. من ماشین هایی را که توسط افراد دیگری رانندگی می شود رانده ام، اما این اولین بار است که اینقدر راحت است.

مونولوگ او سبک واضح و توصیفی هاروکی موراکامی، نویسنده مشهور ژاپنی را پوشش می دهد که داستانش (به همین نام) ماشین من را بران بر اساس. نثر موراکامی اغلب بر ساده‌ترین مشاهدات زندگی روزمره تمرکز می‌کند، و توصیف کافوکو از سواری آرام کاملاً این شعر زندگی روزمره را نشان می‌دهد: این قصیده‌ای است برای کار متواضعانه که به خوبی انجام شده است. فیلم ریوسکه هاماگوچی انواع و اقسام انحرافات غیرمنتظره را از متن ناچیز اقتباسی او گرفته است. اما او پیروز می شود زیرا وزن این جزئیات کوچک را درک می کند.

[Read: Who you’re reading when you read Haruki Murakami]

از زمان اولین حضورش در جشنواره فیلم کن در جولای گذشته، ماشین من را بران پس از برنده شدن بهترین فیلمنامه در جشنواره کن، این درام ژاپنی سه ساعته دیالوگ محور جایزه بهترین فیلم را از سه گروه بزرگ منتقدان در آمریکا دریافت کرد. دستاوردی نادر که اخیراً از دیوید فینچر به دست آمده است. فیلم 2010، شبکه اجتماعی. این تقدیر برای هاماگوچی، یکی از هیجان‌انگیزترین کارگردانان ژاپنی که برای اولین بار با بیش از پنج ساعت درام گروهی خود جلب توجه کرد، سزاوار است. ساعت مبارک، در سال 2015 و باهوش، تقسیم عاشقانه آساکو اول و دوم در سال 2018. در سال 2021، او یک اثر جذاب دیگر داشت، فیلم گلچین چرخ اقبال و خیال، ولی ماشین من را بران اثر انسان گرایانه او است، مطالعه ای در مورد شخصیت که علیرغم تمرکز شخصی محدود او، گسترده به نظر می رسد.

فیلم با یک پیش درآمد 40 دقیقه‌ای در توکیو شروع می‌شود و شراکت کافوکو با همسرش اتو (ریکا کیریشیما) را شرح می‌دهد: او فیلم‌نامه‌نویسی است که در طول مدت داستان‌هایی خلق می‌کند. sex، خواندن یک طرح و سپس او را در حالت تقریبا خلسه نشان می دهد. این زوج به دلیل از دست دادن یک فرزند تسخیر شده بودند و رابطه آنها از هم پاشید. در اوایل، کافوکو متوجه می‌شود که همسرش به او خیانت می‌کند، کشفی که با این وجود حاضر نیست به او فاش کند. سپس او به طور ناگهانی بر اثر خونریزی مغزی درگذشت، طرح داستان دو سال جلوتر شروع شد و هاماگوچی در نهایت اجازه داد که تیتراژ ابتدایی فیلم پخش شود. کارگردان (که فیلمنامه را با تاکاماسا اوئه نوشته است) در این نوع سرعت تنبل اما غافلگیرکننده تخصص دارد و پایه ای عاطفی در دیالوگ ها می گذارد که در غیر این صورت معمول به نظر می رسد.

[Read: Burning is a patient, spellbinding mystery thriller]

در اکشن اصلی فیلم، کافوکو پس از مرگ همسرش خود را در هیروشیما می‌بیند و تولیدی از آن را کارگردانی می‌کند. عمو وانیا با بازیگرانی که به زبان‌های مختلف صحبت می‌کردند، و اوتارا به عنوان راننده انتخاب شد. آن دو بیشتر زمان فیلم را در شهر با ساب قرمز باستانی کافوکو پرسه می زنند، قطعه ای به رنگ جاز که در پس زمینه مناظر سیمانی بزرگراه حرکت می کند. در حالی که کافوکو در ابتدا نسبت به زن جوان ساکتی که مسئول هدایت وسیله نقلیه گرانبهایش بود بدبین بود، آنها به زودی به تفاهم ناگفته ای دست یافتند. هاماگوچی به مخاطب اجازه می دهد تا در سکوت طولانی رانندگی به راحتی استراحت کند و کیفیتی را نشان می دهد که کافوکو بعداً با صدای بلند صحبت کرد: واتاری آنقدر راننده خوبی است که سفر با او به چیزی متفکرانه و صریح تبدیل می شود.

کافوکو و واتاری هر دو آسیب‌ها و پشیمانی‌های شخصی خود را دارند – خودش به خاطر از دست دادن همسرش، مال او به خاطر از دست دادن مادرش – که به آرامی در طول فیلم کشف می‌شوند. شخصیت های دیگر نیز می آیند و می روند، به ویژه کوجی تاکاتسوکی (ماساکی اوکادا)، بازیگر نمایش کافوکو که با همسر کافوکو رابطه نامشروع داشت. کارگردان و بازیگرش در خارج از ماشین تعاملات خاردار زیادی دارند، اما وقتی برای رانندگی یک شب طولانی در صندلی عقب با هم هستند، حال و هوای اعتراف آمیزتر است. هاماگوچی سخنرانی جذاب تاکاتسوکی را در یک نمای نزدیک تیره و تار، روشن شده توسط لامپ های متناوب خیابان، به تصویر می کشد، و یک مجری خوش تیپ و جوان را به چهره ای تقریباً شبح مانند تبدیل می کند که توسط ناامنی های خودش تسخیر شده است.

تولید نمایشنامه عجیب کافوکو به خودی خود یک طرح فرعی قانع کننده است که بر شیوه های پاره پاره شده ای تأکید می کند که افراد سعی می کنند از طریق آنها ارتباط برقرار کنند و بر شکاف های عاطفی غلبه کنند، زمانی که زبان مشترکی ندارند. اما بزرگ‌ترین دستاورد هاماگوچی این است که چگونه ماشین کافاکو را که توسط واتاری هدایت می‌شود، به فضایی مدیتیشن تبدیل می‌کند که داستان‌های کوچک بی‌معنا را به مونولوگ‌هایی از اندوه پایدار تبدیل می‌کند. زمان طولانی فیلم به هیچ وجه تحقیرآمیز به نظر نمی رسد، بلکه به شدت ضروری است، تنها راه برای استخراج غم های مهار شده گروه جزیره ای او. تعداد کمی از کارگردانان می توانند یک مکالمه معمولی را به یک لحظه هیت تبدیل کنند، اما در دست هاماگوچی، مخاطب حرف بعدی هر شخصیت را نگه می دارد.

[ad_2]

ایندکسر